Прасіла яблынька адна,
Каб не садзілі ля дарогі,
Дзе ад відна і да цямна –
Шум несьціханы і трывогі.
Яе паслухаў садавод
I пасадзіў каля затокі,
Дзе ў серабрыстым зьзяньні вод
Адлюстраваліся аблокі.
Калі ж яна тут падрасла,
Расправіла густую крону,
I першым цьветам зацьвіла,
I загула пчаліным звонам, –
Хлапец зь дзяўчынаю сваёй
Тут мейсца выбралі спатканьняў.
I чула яблынька вясной
Іх пацалункі і прызнаньні.
Але круты каханьня шлях:
Да яблынькі адна дзяўчына
Прыйшла аднойчы і ў сьлязах
Прыпала да яе галінаў.
Што стрэла любую ў жыцьці?
Якая ў сэрцайку трывога?
Эх, лепш бы, яблынька, расьці
Табе ля палявой дарогі!
А то ці ад дзявочых сьлёз,
Ці ад вятроў, што над палямі
Сьцюдзёны верасень пранёс,
Ты асыпаешся лістамі.
1954
|
|
